W Londynie jest co zwiedzać, Muzea są za darmo, więc nie mogłyśmy oprzeć się słonecznikom Van Gogha, trafiłyśmy też na wystawę Magdaleny Abakanowicz, Jej ogromne akabany i figury zrobiły na nas piorunujące wrażenie. O słynnym Big Benie, który wcale nie jest czerwony, jak z moich książek od angielskiego z lat 90, o Pałacu Buckingham i dzielnicy Notting Hill już nie wspomnę, bo wiadomo, że dla każdego turysty te miejsca są Must Have. 

W Londynie są wszystkie kuchnie świata, więc z obiadem nie było problemu – jednego dnia wybrałyśmy restauracją włoską, innego wietnamską, spróbowałyśmy street food i zjadłyśmy angielskie fisch and chips. Natomiast niesamowity klimat mają angielskie puby, w każdym dniu tygodnia trudno znaleźć wolny stolik, a gwar zaczyna się już koło 16:00, kiedy londyńczycy wychodzą z pracy. Niech Was nie zmyli, że herbatę o five o’clock wypijecie w każdym miejscu, bo właśnie ta godzina wybiła jak przekroczyłyśmy próg jednego z angielskich pubów w Centrum Londynu, by się rozgrzać i uroczyć pysznym chmielem, wszak był to marzec i zimno było na dworze. Moja mama zapragnęła napić się angielskiej herbatki i takie zamówienie złożyła zdziwionemu barmanowi. Zamieszanie trwało chwile, barman zalał herbatę ciepłą wodą i bez odczekania, aż esencja się zaparzy wlał do szklanki zimne mleko, była to najgorsza bawarka jaką kiedykolwiek piła.